it's nice dark out here

De kleine Zorua was hier nog nooit geweest. ‘het was hier wel mooi zo in de nacht.’ Dacht Nighteye. Mischien zou hij hier een goeie shelter vinden voor de komende dag. Ook al was de nacht alleen, toch hield de Zorua meer van de stilte en duisternis in de nacht. ‘andere pokemon zijn altijd zo vervelend.’ Vond hij. Ze waren altijd vrolijk en blij bij elkaar, denken nooit na over anderen en vinden zichzelf negen van de tien keer helemaal geweldig. Hij? Nee hij zou niet snel het gezelschap van andere pokemon opzoeken. Hij, Nighteye was meer een lone wolf. Vroeger zat hij in een pack met andere Zorua cubs en grote sterke Zoroark om de pack te beschermen. Toen kwamen de grote mensen met vuur en scherpe stokken. Vanaf het moment dat de pack uit elkaar was gejaagd is hij nooit meer samengekomen en was iedereen van iedereen gescheiden. Nog een paar manen lang leefde Nighteye met zijn vader. Zijn vader joeg want Nighteye was nog te klein om iets zelf te doen. Net toen ze allebei dachten dat het weer allemaal goed zou komen kwamen de wezens terug en namen zijn vader mee verweg van hun shelter. Sindsdien was Nighteye alleen. Ooit zou hij zijn vader nog vinden en zou hij trots op hem zijn omdat hij een grote Zoroark zou zijn geworden. Voor nu moest hij maar eerst wat bessen vinden om te eten. Hij was nog niet heel groot voor hoe oud hij was en kon nog geen andere pokemon vangen. Voorlopig waren cherri bessen genoeg voor hem. ‘daar, daar was een goede struik.’ Als hij een klein kuitje eronder zou graven zou hij bijzonder luxe overnachten. Of eigenlijk overdagen alleen dat was niet echt een woord dacht hij. Ach maakt niet veel uit hij was toch alleen en had geen last van anderen. ‘’Oeh oeh!’’ oh nee nog zon vervelende uil pokemon. Misschien als hij brult zal hij wel weg gaan. Nighteye brulde zo hard als hij kon maar het enige wat uit hem kwam was een hoge piep. ‘iiiieer!’ de uil pokemon lachte hem uit en vloog toch nog weg. Nou dat was een afgang. Nouja heel veel moest hij ook weer niet verwachten van zichzelf. Hij had dorst en honger dus daar zou het wel door komen dat er bijna geen geluid uit zijn keel kwam. Iets verderop zag hij een struikje met bessen. Zijn oogjes begonnen al te glimmen bij het idee dat er heerlijk zoete en sappige bessen hingen. hij trok een sprintje naar de bessen en nam grote happen van de bessen. Nadat hij zijn buikje had volgegeten ging hij naar het gekozen struikje en groef een klein gat precies groot genoeg voor hem. En na nog een heel klein tijdje te hebben nagedacht viel de nog kleine Zorua in slaap...